Fijn terugkijken op een niet geplande keizersnede

Marloes Groot, 30 jaar. Mama van Levi (2018), Partner van Dennis. Werkzaam in gehandicaptenzorg. Marloes vertelt in deze blogpost over haal bevalervaring.

Ik ben 40 weken en 6 dagen zwanger, wanneer ik ’s nachts rond 1 uur wat gerommel in mijn buik voel. Eindelijk ging het beginnen dacht ik! Ik moest ook plassen en zag in ’t toilet dat mijn urine een beetje anders was. Zal het vruchtwater zijn?! Vol van de adrenaline stapte ik weer in bed met de gedachte; ik moet weer gaan slapen want het kan nog super lang duren… dat lukte natuurlijk niet. Voor mijn gevoel kwamen de weeën/krampen al best regelmatig. Tussendoor nog een paar keer naar de wc om te kijken of ik nou vruchtwater verloor. Het leek er toch wel echt op. Rond 6 uur heb ik mijn vriend wakker gemaakt en heeft hij de verloskundige gebeld. Ik had toen om de 4/5 minuten weeën.

Rond 7:30 kwam ze langs. Ze gaf me wat tips voor mijn ademhaling en ging kijken hoe het er voor stond. Ik had 2 cm ontsluiting. Nog even geduld dus. Ook vroeg ze of ik wilde proberen wat van het vruchtwater op te vangen om te kijken hoe dit er uit zag. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan maar uiteindelijk zat er wat in een bekertje. Mijn weeën werden heftiger. Ik wisselde de douche met mijn bed af om de weeën op te vangen, dit was goed te doen. Rond 11 uur kwam de verloskundige weer, dit keer 3 cm ontsluiting. Het bekertje met vruchtwater zag er goed uit. We spraken af dat ze rond 13 uur weer terug zou komen.

Om 13 uur had ik nog steeds maar 3 cm ontsluiting. Daar baalde ik wel van. De verloskundige gaf aan dat we naar het ziekenhuis mochten als er plek was, omdat het niet echt vorderde en ik wel om de 1-2 minuten weeën had. Er was plek dus we konden meteen vertrekken. Onderweg probeerde ik alles zo goed mogelijk weg te puffen. Bij de parkeerplaats voor de deur was geen plek dus ik werd in een rolstoel binnen bij de ingang gezet om daar even te wachten op mijn vriend en de verloskundige. Gelukkig kwamen mijn vriend en de verloskundige alweer snel aangelopen en reden we door naar de afdeling. Daar werd ik over gedragen aan de crew van het ziekenhuis omdat het een medische bevalling was geworden.

Opnieuw werd er gekeken hoever ik was (was inmiddels rond 14 uur). Nog steeds 3 cm. Omdat het niet echt op schoot werd er besloten om een infuus met weeënopwekkers te geven. Dit was wel heftig maar zolang ik me goed concentreerde op mijn ademhaling was het te doen. Met enige regelmaat kwam er iemand langs om van alles te checken. Rond 19 uur had ik nog steeds maar 3 cm ontsluiting. Er werd gevraagd of ik een ruggenprik wilde, zodat ik me misschien wat meer kon ontspannen en daardoor meer ontsluiting zou krijgen. Ik vond het prima. Het zetten van de ruggenprik ging goed en snel. Ik vond het wel lastig om stil te blijven zitten tijdens een wee. Het was een ruggenprik met een soort infuus er aan, die ik zelf kon bedienen. Wat een verademing! Binnen 5 minuten voelde ik niets meer en had ik honger. Ik kon nog net een maaltijd van het ziekenhuis krijgen.

Om 21 uur kwamen ze opnieuw kijken hoe het er voor stond. Inmiddels hadden er al heel wat mensen gekeken. Stagiaires, verloskundigen, 2 gynaecologen. Dat maakte me op dat moment niet zo heel veel uit. Helaas, opnieuw nog maar 3 cm. Ook zat ik aan de tax wat betreft weeënopwekkers.

Toen kreeg ik van de gynaecoloog een voorstel. Of ik kon het nog 2 uur aankijken, mocht het dan niet gevorderd zijn, word het een keizersnede. Of ze konden “meteen” een keizersnede doen. Ik kreeg even de tijd om hier over na te denken met mijn vriend. Mijn vriend liet de keuze bij mij omdat het om mijn lichaam ging. Ik had er na zo’n lange dag niet zoveel vertrouwen meer in dat er ineens nog 7 cm bij zou komen in 2 uur tijd. Dus ik koos voor een keizersnede.

Na 10 minuutjes kwamen ze vragen wat we wilden. Nadat ik dit had aangegeven vertelden ze dat het nog wel even kon duren (uurtje of 2) voordat ik geopereerd zou worden want iedereen moest nog opgetrommeld worden. Ik nam me voor nog even te slapen nu ik door de ruggenprik toch geen weeën meer voelde. Een kwartier later stonden ze alweer in mijn kamer. Iedereen was in de buurt en had tijd dus ze konden ons kindje ook nu al halen! Ik dacht alleen maar prima, hoe eerder hoe beter!

Om 21:25 uur lag ik op de operatie tafel. Ze haalden de ruggenprik er uit en ik kreeg een andere soort ruggenprik, dit was een eenmalige injectie. Meteen daarna gingen ze aan de gang. Ik kon door het plastic zeiltje voor mijn hoofd mee kijken. Ook mijn vriend mocht er bij zijn. Ze gaven hem wel als tip om ter hoogte van mijn hoofd te gaan staan, zodat hij het “snijwerk” niet hoefde te zien. Tijdens de operatie begon ik erg te trillen. Om 21:40 was Levi al geboren! Hij werd meteen bij me neergelegd, op mijn borst. Maar omdat ik zo aan het trillen was, vroeg ik of ze hem er af wilde halen. De artsen gingen hem toen nakijken en daarna mocht Levi naar zijn vader.

Ik bleek koorts te hebben, vandaar het trillen. Dit is een bekende bijwerking van een ruggenprik. Mijn vriend ging met Levi naar onze geboorte suite en bij mij werd alles weer dicht gemaakt. Ik moest wel nog spugen tussendoor, ik had natuurlijk vlak daarvoor nog een maaltijd naar binnen gewerkt die door de koorts niet helemaal goed viel. Toen alles weer dicht was, mocht ik nog even naar de uitslaapkamer vanwege de koorts. Ik vond het dichtmaken in verhouding tot de operatie zelf vrij lang duren. Rond 23 uur mocht ik eindelijk weer naar mijn mannen toe! Wat een ervaring! Ondanks dat het allemaal wat lang duurde heb ik het als iets heel moois ervaren. Ook mijn herstel ging erg goed.