Van een valste start, naar een fijne badbevalling
Lizzy Verhage, 30 jaar, is mama van Loe (2018) en Moos( 2016) en partner van Joris. Daarnaast was zij oprichter van Van Wens tot Baby en verloskundige. Nu is ze basisschooljuffrouw en ze schrijft in deze blogpost over de ervaring bij haar tweede bevalling in 2018.
Ik lag al een tijdje wakker in bed, toen ik op zaterdag 29 september vanaf 5 uur krampen voelde. Ik was 37 weken en 5 dagen zwanger en de vorige keer bij 38 weken zwangerschap bevallen. De krampen waren meteen vrij pittig en ik moest sommige echt al wegzuchten. Ik besloot voor wat ontspanning richting de douche te gaan. Toen ik om 6.15 uur uit de douche kwam, had ik nog steeds regelmatige weeën (zo noemde ik ze inmiddels) elke 5 minuten. Mijn zoontje van bijna 2 was inmiddels wakker en zei ‘Mama auw, Moos mamma kus geven”. Even later besloot ik mijn ouders een seintje te geven om hem rustig aan, na het ontbijt, op te laten halen. De weeën bleven frequent en steeds krachtiger aanwezig en omdat ik de vorige keer in 4 uur tijd ontsloten ben, heb ik Joris geïnstrueerd het bevalbad te vullen.
Toen Moos om 8 uur opgehaald werd en het bad steeds voller liep, werden de weeën steeds minder. Om 9 uur zaten Joris en ik rustig op de bank tv te kijken en was er niets meer aan de hand. Overkomt de beste zullen we maar zeggen. Maar zonder grappen vond ik dit dus echt heel vervelend. Niet omdat ik al wilde bevallen. Ik was pas 37+5 en we zaten nog midden in een verbouwing, maar omdat mijn ouders, zusje (zij zou bij de bevalling zijn en woont in Brabant) en de geboortefotograaf (zij wilde een rommelmelding) allemaal geïnformeerd waren en dus ‘ klaar’ stonden voor misschien wel niets. Dat ging erg in mijn hoofd zitten. Ik kon alleen maar denken aan hoe vervelend ik dat vond voor iedereen en ging ook erg twijfelen aan mijzelf en wat ik die ochtend gevoeld had.
Tot Joris zei: “Liz, zet het uit je hoofd. Je had echt weeën hoor, dat weet ik zeker en ze komen echt wel terug”. Toen hebben we gezellig samen een film gekeken, heb ik nog even geslapen en toen er ’s middags nog steeds niets aan de hand was zijn we boodschappen gaan doen.
Tijdens het boodschappen doen begon het weer te rommelen. Bij thuiskomst om 16 uur was er eigenlijk meteen meer regelmaat. Ik ben toen richting de douche gegaan omdat het weer pittig werd. Ik instrueerde Joris de weeën te timen, maar niets tegen mij te zeggen omdat ik bang was dat het weer af zou zakken. Tot hij om 16.30 uur zei: “Mag ik al zeggen hoe vaak ze komen? Dat is namelijk best vaak”. Ik had toen weeën elke 2-3 minuten, die een ruime minuut duurde. Joris heeft toen op mijn verzoek mijn zusje gebeld, die al uit Brabant gekomen was en een dorp verder bij onze ouders was. Haar aanwezigheid zou voor mij ‘de test’ zijn of mijn weeën aan zouden houden bij bezoek/afleiding.
Rond 17 uur heb ik mijn collega geappt om te vragen of ze “eventueel tijd zou hebben langs te komen, mocht de bevalling doorzetten”. Als ik dit teruglees moet ik wel lachen over hoe erg ik in de ontkenningsfase zat. Ik dacht alleen maar: “Neee, nu heb ik weer iemand een seintje gegeven dat ik misschien wel bezig ben, terwijl straks waarschijnlijk alles weer afzwakt!”.
Mijn collega antwoordde dat ze in Groningen zat, ze terug zou gaan rijden maar misschien wel 2 uur werk had. Of ik dacht dat het snel zou gaan… Mijn zusje fluisterde Joris inmiddels toe dat ze dacht dat het echt wel tijd werd om een verloskundige te laten komen. Ik deed maar net of ik dat niet hoorde. Rond 17.15 uur stapte ik uit de douche omdat ik richting bad wilde. Inmiddels echt heftige weeën die ik met steeds meer moeite opving. Terwijl het bad weer gevuld werd, heb ik mijn andere collega, Rian, gebeld om 17.30 uur om te vragen of zij tijd had om te komen. Ze zat te eten (ze had geen dienst) en vroeg of ze alles moest laten staan, om mijn kant op te komen. Dat leek mij op dat moment niet nodig en een visite over een half uurtje leek mij prima.
Om 17.45 uur stapte ik in het bevalbad, wat mij meteen weer veel verlichting gaf in het opvangen van de weeën. Die ervaring had ik ook heel erg bij Moos, mijn oudste. Tussen de ww door een beetje drijven op mijn rug en de weeën ving ik op mijn knieën op, steunend op de badrand. Heel veel steun gehad aan Joris deze keer, die bij Moos alleen maar bezig was met opblazen en vullen van het bad en het neerzetten van een bed bij het bad. Dus in dat opzicht was de ‘valse start’ van die ochtend super fijn. Alles stond klaar (ja, zelfs mijn ziekenhuistas) en daardoor hebben we het echt samen kunnen ‘doen en beleven’.
Joris belde om 17.55 uur onze geboortefotograaf, Marinda. Vlak voor binnenkomst van mijn collega om 18 uur kreeg ik persdrang en braken mijn vliezen spontaan. Ik ben toen gestart met persen op handen en knieën. Ergens rond dat moment kwam ook de geboortefotograaf binnen. Het persen duurde maar kort, maar door de snelheid vond ik dit wel vervelender voelen dan de vorige keer. Om 18.10 uur werd Loe geboren! Prachtig onder water, heel rustig en relaxed. Met een beetje hulp van Rian kon ik haar zelf aanpakken en boven water halen. Onze bevalfotograaf beschreef dit moment heel treffend:
“Wat ik aantrof is eigenlijk niet te omschrijven, want het is zoiets puurs wat de meeste woorden gewoon niet hebben. Lizzy zat in bad. Beneden, met Joris aan haar zij om alle weeën op te vangen. Ongelofelijk dat ik hier ben kon ik alleen maar denken. Ik schakelde direct over want ik zag dat het erg vlot ging. De verloskundige zei dat het niet lang meer ging duren. Ik hield afstand, en toch schoot ik mooie emotievolle foto’s. Wat een kracht!! Nog geen 5 minuten dat ik binnen was, was het zover. Er werd er een klein lief meisje geboren, Loe ♡ Geboren om 18:10uur. (Lees!!! 15 minuten daarvoor zat ik nog thuis) Alles zat erop en eraan en was helemaal kerngezond. Lieve kleine Loe Marie Maas, wat ben je mooi!”
En wat is ze mooi, ons kleine meisje! En wat was het een super ervaring! Ik heb het zoveel bewuster beleefd dan de vorige keer, toen de snelheid en het gebrek aan voorbereiding me erg overvielen. Alles ging nu super rustig en fijn, met weer een heel prettig geboorteteam om mij heen! Een bevalervaring vergeet je nooit meer, dus ik voel mij een zeer gelukkig mens dat het twee keer een goede ervaring was. Maar de geboorte van Loe, thuis in bad met Joris aan mijn zij, spant wel de kroon!
Op http://bit.do/fJkfp kun je het hele verslag lezen, van hoe fotografe Marinda onze bevalling ervaren heeft. Bekijk ook eens haar website https://www.fotografie-marinda.nl als je interesse hebt in bevalfotografie of een mooie zwangerschaps- of newborn shoot. Ik beveel Marinda van harte aan!