Over een inleiding, teamwork en een mooie bevalling als resultaat
Renate, 32 jaar, mama van Jort (2018) en Mees (2020) partner van Dirk. Werkzaam in het onderwijs. Renate vertelt in deze blog over haar ervaring met een ingeleide bevalling bij 41+3 weken.
Het was mijn tweede zwangerschap en deze verliep net als de vorige weer zonder problemen. De laatste weken merkte ik dat het zwaarder werd. Ik heb een peuter rondlopen en daarnaast kwam er ineens een hittegolf het land in. En oh my, wat duurde die hittegolf LANG! Toen de hitte eindelijk uit ons huis verdwenen was, had ik nog zo’n 3 weken te gaan tot mijn uitgerekende datum. Dit waren lange weken, ik kon niet wachten om ons tweede mannetje te ontmoeten! Op 25 augustus, de uitgerekende datum, was er nog steeds geen teken van een naderende bevalling. Helaas. Bij de verloskundige volgde de week erop een afspraak om te strippen. Maar het mocht niet baten… De baby zat nog heel ver, er was nog geen ontsluiting en ze kon dus niks voor mij betekenen.
Ik kreeg de vraag hoe ik het verder voor mij zag, wanneer ik richting het ziekenhuis zou willen om het daar te hebben over inleiden. Ik sprak mijn wens uit dat ik graag voor het weekend (vrijdags zou ik 41+3 dagen zijn) naar het ziekenhuis zou willen voor een check en gesprek over het inleiden. De verloskundige heeft op dat moment een afspraak voor mij gemaakt voor de donderdag in het ziekenhuis. Verdrietig liep ik naar buiten, beseffende dat deze bevalling zomaar hetzelfde zou kunnen gaan lopen als mijn eerste.. Deze was namelijk ook ingeleid en die bevalling was geen pretje.
Donderdag 3 september om 13.30 uur moest ik mij melden in het ziekenhuis. Vanwege de huidige Covid19 regels mocht ik niemand meenemen. Mijn vriend zette mij af bij de ingang en ging ergens in de buurt een kopje koffie drinken, zodat we daarna weer samen naar huis konden gaan. Althans, dat dachten we…
Eerst moest ik mij melden voor een CTG. Drie kwartier heb ik aan het apparaat gelegen. Drie kwartier lang was mijn kindje enorm actief in mijn buik, met als resultaat een enorm hoge hartslag (190) en dus een onbruikbaar resultaat. Later in de middag moest de CTG opnieuw worden gedaan, toen was hij weer rustig en met goed resultaat(150). Om 14.30 uur had ik een afspraak bij de gynaecoloog. Zij heeft nogmaals geprobeerd te strippen, tevergeefs. Ook heeft zij door middel van een echo opgemeten hoeveel vruchtwater er nog aanwezig was. Daarna volgde de bloeddruk.. Helaas, deze was te hoog. Bij mijn vorige zwangerschap moest ik met 40+2 worden ingeleid in verband met een te hoge bloeddruk. ‘Nee niet weer’ was mijn eerste gedachte!
De gynaecoloog haar conclusie was om mij die avond in te leiden. Ik was al 1,5 week over tijd en met een bloeddruk die weer te hoog was wilde ze het risico niet lopen. Dit kwam voor mij op dat moment hard binnen, ik wilde zo graag een keer thuis bevallen. Daarnaast vond ik het heel vervelend om al deze tijd alleen in het ziekenhuis te zijn en met de artsen te praten. Het voelde niet fijn dat Dirk hier niet bij kon zijn. Hierna heb ik gelijk Dirk gebeld om langs te komen, zodat hij mij wel nog even kon zien voordat we de nacht in gingen.
Om 18.00 uur werd het ballonnetje geplaatst en daarna werd ik naar een 2 persoons kamer gebracht. Ik lag hier gelukkig alleen. Helaas mocht Dirk daar niet blijven slapen en hij vertrok om 19.00 uur richting huis. Hij zou de nacht thuis slapen met ons 2 jarige zoontje Jort. Het moment dat Dirk het ziekenhuis verliet was ik erg verdrietig. Daar lig je dan, alleen, in het ziekenhuis, vlak voor het meest bijzondere moment in je leven.. Ik vond het ook heel moeilijk dat ik geen dikke knuffel meer had kunnen geven aan Jort, onze oudste zoon. Ik besefte mij dat ik hem pas weer zou zien als zijn broertje geboren zou zijn…. De waterlanders vloeiden rijkelijk.
Om de tijd wat te doden keek ik die avond ‘Beste zangers’ op tv. Ik heb er echter weinig van meegekregen. Om 20.00 uur kreeg ik het gevoel dat de weeën waren begonnen en ben ik met een app mijn weeën gaan timen. Ik appte met Dirk wat heen en weer. ‘’Het lijkt wel of ik weeën heb. Ik ga ze maar even bijhouden in de app. Wil je Jort een hele dikke kus en knuffel geven van mij?’’
Er kwam gedurende de avond steeds meer regelmaat in de weeën en ze volgden elkaar steeds sneller op. Om 23.00 uur kwamen de weeën al elke 4/5 minuten en duurden ze 1 minuut. Op dat moment heb ik op de bel gedrukt om de verpleging erbij te halen. Ik werd meteen serieus genomen en ze hebben een verloskamer gereed gemaakt voor mij. Om 24.00 uur heb ik Dirk uit bed gebeld en is hij zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gekomen. Mijn moeder hebben we gebeld om bij ons thuis te slapen, zodat Jort is zijn eigen bed kon blijven. Enigszins vermoeid en verward kwam Dirk om 0.30 uur de verloskamer binnenlopen. Dat het zo snel zou gaan had niemand verwacht!
Om de twee uur kwamen de verloskundige en de verpleegster bij mij kijken. De weeën namen ondertussen steeds meer toe, maar waren nog goed te doen. Gedurende de nacht werd ik af en toe erg misselijk en gooide ik het beetje water dat ik tussendoor dronk er gelijk weer uit. Bizar wat er van een vrouwenlichaam wordt gevraagd tijdens een bevalling!
Om 2 uur ’s nachts viel de ballon er uit zichzelf uit op de wc en om 2.30 uur controleerde de verloskundige mijn ontsluiting. En ja hoor, al 5 cm! Wauw, dat is snel gegaan. In de uren die volgden bleven de weeën komen en gaan. Ik werd op een gegeven moment erg duizelig en heb de verpleging erbij gehaald. Ze zag het meteen, hyperventilatie. Ze heeft even de tijd genomen om weer in een rustig ritme de weeën weg te puffen. Dit heeft mij enorm geholpen. Ook Dirk heeft mij hierna geholpen tijdens de weeën rustig te blijven en goed op mijn ademhaling te blijven letten. De gedachte dat de ontsluiting deze keer vlotter verliep dan tijdens mijn vorige bevalling zorgde ervoor dat ik gefocust bleef en met vertrouwen elke wee weer weg zuchtte. Ik had mij voorgenomen deze bevalling de weeën vooral staand op te vangen om de ontsluiting te stimuleren en dus was Dirk letterlijk mijn steun en toeverlaat.
Om 4.30 uur kwamen ze weer bij mij kijken en ik bleek echter nog steeds op 5 a 6 cm te zitten. Wat een domper! De verloskundige besloot daarom mijn vliezen door te prikken. In de uren daarna leek het wel of de weeën tijdelijk uit bleven. Ik kon even heerlijk op adem komen, maar dit was natuurlijk niet de bedoeling. Ik denk dat ik zelfs nog heel even in slaap ben gevallen… De verloskundige besloot daarom om 6.30 uur wat weeënopwekkers toe te dienen. Gelukkig was het laagste standje genoeg om de weeën weer aan te wakkeren.
De weeën volgden zich weer in snel tempo op. Ik heb ze staand opgevangen, leunend tegen de rug van mijn vriend. Tot we een uur verder waren… Toen kon ik ze niet meer opvangen en riep ik tegen hem dat hij op de knop moest drukken om de verloskundige erbij te halen. ‘’Volgens mij zijn dit persweeën, druk nu op de knop!’’ riep ik. Ik twijfelde en wist niet zeker of dit al persweeën waren. Zal het echt? Nu al? Er volgden nog 3 van dit soort weeën, die we met z’n tweeën stonden op te vangen. Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest en riep tegen mijn vriend dat hij nog een keer moest drukken op de knop. Gelukkig kwamen ze toen snel binnen, ze hadden overdracht van de nacht- naar de dagdienst waardoor het langer duurde. Ik gaf aan persweeën te hebben en er werd gelijk gekeken hoe het met de ontsluiting zat. Op dat moment voelde ze, ik had volledige ontsluiting en mocht gaan persen. Wat een ontlading! Eindelijk, ons mannetje bijna in onze handen!
Na 3 persweeën was hij daar eindelijk, om 7.49 uur, onze kleine lieve Mees! Ik weet niet meer zo goed wat ik allemaal gezegd heb toen hij voor het eerst op mijn buik werd gelegd. Wat ik wel nog weet is dat ik iedereen die erbij was (mijn vriend, de verloskundige en de verpleegster) enorm heb bedankt voor alle support. ‘’Zonder jullie aanmoedigingen had ik het niet gekund.’’ Tijdens die persweeën zijn er momenten dat je denkt, ik kan dit niet, ik kan dit niet.. Maar mede door wat zij zeggen, ga je door. Er komt zo’n oerkracht in je als vrouw naar boven, heel bijzonder!
En daar lagen we dan.. Uitgeput en vol trots te genieten van ons tweede zoontje. Wat een mooie bevalling was dit. Zo enorm trots dat we dit samen hebben gedaan, zonder hem had ik dit niet gekund. Mijn lieve steun en toeverlaat. Ik kijk terug op een hele mooie bevalling. Het begon als een domper, omdat ik wederom ingeleid moest worden en het wéér niet zou gaan zoals ik had gehoopt. Maar gelukkig verliep het allemaal vlot en waren er deze keer weinig hulpmiddelen nodig. Ik heb vooral de rust en de tijd dat we met z’n tweeën waren, als heel prettig ervaren. Af en toe kwamen de verloskundige en verpleegster kijken, maar verder hebben we het echt met z’n tweeën gedaan. Zo fijn!
En natuurlijk hebben we toen we allemaal weer een beetje waren opgefrist en aangekleed als eerste onze lieve Jort gebeld om te vertellen dat hij grote broer was geworden. Tranen en kippenvel als ik er aan terug denk. Ons mooie gezin, met 2 lieve mannetjes. Ik ben een gelukkig mens. Wat een rijkdom!
