Als angst voor de bevalling je verlof overheerst
Mariëlle Slooten, partner van Charlie en mama van zoon Mees. Vertelt over haar bevalervaring op 5 juli 2020.
08/07/2020 Wow! Daar zit je dan ineens, even alleen op de bank met dan eindelijk een beschuitje met blauwe muisjes en een kopje thee, in mijn eentje terwijl Charlie (vriend) en Mees (zoon) lekker liggen te slapen na de voeding! Even een momentje voor mezelf en proberen te beseffen wat er nou allemaal is gebeurt.
Ik ben gewoon bevallen. Het is gewoon gelukt. En hoe!!?? Dit had ik nooit durven dromen dat het zo zou gaan. Alles waar ik bang voor was is NIET gebeurd! Nu ik dat zo op schrijf besef ik mij maar al te goed hoe krachtig het vrouwen lichaam moet zijn als je dus wel bevalt met alle toeters en bellen.
Op 05/07/2020 op zondag morgen om 06:21 ben ik thuis bevallen na 41 weken en 5 dagen van onze kerngezonde zoon Mees Melle Windhorst.
Vanaf dag 1 heb ik echt genoten van mijn zwangerschap. Ik had niks te klagen alles ging voor de wind. Tot week 34 ongeveer. Ik genoot nog steeds, maar iets in mij zei; je gaat met verlof om een kind te baren en die gedachte maakte mij doodsbang. Dat werd van kwaad tot erger. Ik was zo angstig voor de bevalling, voor wat er allemaal zou kunnen gebeuren. En het feit dat ik het totaal niet in de hand zou kunnen hebben, dat ik voor al die angst, slapeloze nachten en nergens anders meer aan kon denken bijna een psycholoog in de arm nam.
De laatste twee weken waren vreselijk, niet alleen voor mij maar ook voor mijn vriend Charlie en onze relatie. Huilbuien en piekeren stonden iedere avond op het programma. Op gesprek bij mijn verloskundige verzekerde ze mij er van dat dit bij het proces hoorde. Niet alleen je lichaam bereid zich voor, maar je mind moet er ook klaar voor zijn. Ze herhaalde ook meerdere keren dat het ook zo mooi kan zijn en zij anders heus niet dit werk deed. Maar wat iedereen ook zei; of het nou goed zou komen of dat ik beter voorbereid kon zijn op het ergste niks hielp natuurlijk.
De tijd tikte ondertussen door en ik was al 41 weken toen ik mijn afspraak voor het inleiden op 07/07/2020 in het OLVG Amsterdam-West gepland had staan. Er was nog lichte hoop op een natuurlijke bevalling. Vrijdag 03/07/2020 om 16:00 kon de verloskundige mij eindelijk strippen, ineens had ik 1,5 cm ontsluiting. Dit was al de 3e keer dat we dit probeerde. Ik voelde me heel goed en bleef hoop houden en was alles behalve bang ineens. Wat een spanning!
Die avond 04/07/2020 werd ik 1 keer wakker om 02:00 uur ongeveer met een krampje en in de loop van de nacht nog 4 keer. Ik bleef heel rustig en durfde verder niet te hopen en sliep gelukkig door. Om 07:00 werd ik echt wakker en had ik zo gedurende de dag door tot ongeveer 20:00 lichte krampen vanaf dat moment zijn we echt bewust gaan timen. Nog steeds voelde ik mij heel kalm en zat goed in m’n vel. Ik had er een soort van zin in. Nu mocht het echt gebeuren en ik had zo veel zin ons kindje te ontmoeten. Toen begonnen de weeën om de 5 tot 7 minuten en hielden ze zo’n 40 seconden tot 1 minuut aan.
Om 23:30 uur terwijl ik een beetje op een yoga bal naast het bed zat te ‘bounchen,’ terwijl Charlie daarin lag de weeën op zijn telefoon te timen. Opeens zei hij: ‘schat ondertussen is het nu wel al om de 3 a 4 minuten en houden ze 1 minuut aan, en dat al een uur’. Ik had het totaal niet door. We hebben de verloskundige gebeld of ze even wilde kijken. Ik dacht nog; blijf rustig je zal vast nog op 1,5 cm zitten.
We kregen Brenda aan de lijn, de verloskundige waar we de laatste tijd de meeste consulten bij hebben gehad. Degene waar bij wij en vooral ik mij het fijnste voelde. Toen ik belde en hoorde: “met Brenda“ voelde dat echt als een geluksmomentje. Brenda dus, onze verloskundige, was er rond 00:00 uur en vertelde mij dat ik al op 3 cm ontsluiting zat. Dit was het nieuws wat ik op dat moment wilde horen. Ze vertelde ons weer te gaan en om 04:00 uur zou ze weer komen kijken. Tot die tijd zouden wij met z’n tweeën zijn. En gingen de weeën verder met steeds een hogere frequentie. Ondanks dat was de sfeer nog steeds heel fijn. Ik bleef kalm en ging mee met de weeën.
Om de pijn te verlichten voor thuis was mijn idee een bad in de woonkamer. Maar geloof het of niet; daar kwam ik met 34 weken pas achter, dat dat helemaal niet kan in ons appartement in Amsterdam op 1 hoog ivm met het gewicht van het bad. Een tweede optie was douchen, dat heb ik uiteindelijk ook niet gedaan omdat ik ineens dacht; terwijl Brenda het aanbood tijdens mijn bevalling, ik heb helemaal geen zin om mij daarna af te drogen. Ook had ik een TENS apparaat besteld. Uiteindelijk ook niet gebruikt.
Ik heb op een yoga bal de eerste heftige weeën op kunnen vangen, maar ik viel tussen mijn weeën in slaap. Niet heel handig op de bal. Ik heb buiten al mijn verwachtingen om mijn hele bevalling liggend op bed gedaan met een zacht sfeer lichtje en Charlie achter mij met mijn hand vast.
Om 03:00 uur zei ik tegen Char bel haar maar alvast want het word heftiger en ik wil weten waar ik zit. Brenda kwam, ze keek mijn weeën nog een tijdje aan. Rond 04:00 zat ik dus, zoals Brenda zo mooi zei, “volgens het boekje” al op 6 cm!! Weer goed nieuws! Ik vond de weeën nog steeds goed op te vangen door naar de pijn toe te ademen. Dit heeft mijn fysio ooit eens gezegd, dat heeft serieus mijn bevalling gemaakt zoals het is gegaan (ze zou eens moeten weten). Ik zat echt als een soort bezetenen de weeën weg te puffen. Ik had een soort ritme gevonden en mijn hand ging daar in mee. Ik duwde het zeg maar naar beneden. Achteraf zei Brenda het leek wel hypnobirthing wat jij deed. Heel bijzonder en heel zwaar om continue je focus te houden en energiek te blijven. Achteraf ben ik daar zo ontzettend blij mee want van mezelf ben ik alles behalve de rust zelve.
Vanaf 03:00 tot 06:00 waren de weeën heel heftig, met trillende handen pufte ik de weeën weg. Richting de persweeën kwam de kraamverzorgster binnen. Onze bel was altijd al heel hard maar helemaal als je naar het persgedeelte aan het puffen bent. Hoe lief de mevrouw ook was, (ze kwam waarschijnlijk net fris van huis om aan haar dienst te beginnen), maar die parfum was zo intens. Ik keek expres niet wie het was, ik bleef maar in de bubbel terwijl je het wel enigszins mee krijgt natuurlijk. Op dat moment werd Brenda ook nog gebeld, want er was ook een andere bevalling aan de gang. Toen liep ze weg naar de woonkamer en dat vond ik echt niet leuk, maar alsnog bleef ik rustig. In de tussentijd dacht de kraamverzorgster mij te helpen met een koud washandje op mijn hoofd te deppen. Vreeeeselijk, ik bleef verbazingwekkend aardig tegen haar en ik zei zonder haar aan te kijken heel zachtjes: ‘doe maar niet dit vind ik een beetje eng. Ik wil Brenda.’
Toen Brenda terug kwam zei ik, ook heel zachtjes en licht dwingend; ‘Brenda, je mag niet meer gaan nu oké?’
06:00 begonnen de pers weeën, ik wist niet wat ik voelde. Nu pas snapte ik die oerkracht wat vrouwen bedoelen. Waarbij sommige vrouwen zeggen, dat persen een eitje is vergeleken met de rest van de bevalling en zeggen dat het voelde alsof je gewoon moet poepen kun je ook te maken krijgen met de zo geheten “ring of fire”. Het moment waarop je kindje naar buiten en dan weer naar binnen gaat, brrrrrr. Nou, dat had ik en als ik terug kijk vond ik dat juist het heftigst van de bevalling. De naam zegt het al, het staat in brand. Dit was ook het moment waarin mijn verloskundige echt de heldin was, ik wist niet wat ik moest doen, wanneer je wel of niet moest drukken of persen of zuchten ik vroeg continu; ‘Brenda doe ik het goed moet ik nu persen!!!??? Ik weet het niet je moet mij helpen hoor.’ Ik wilde het absoluut goed doen.
Alles is dan ook goed gegaan, ik zou niet anders willen en zou willen dat iedere vrouw dit gevoel over houdt aan de bevalling. De verloskundige gaf als compliment zelfs dat Charlie en ik een super team waren samen en ze zo blij was bij onze bevalling te zijn en dat dit de bevallingen zijn waarvoor ze het werk doet!! Hoe bizar is dat compliment!
Ik zelf kan nog geen goed woord verzinnen hoe ik het heb ervaren, heftig, dat zeker maar er zaten ook mooie stukken in. Waarin ik bijvoorbeeld in de latente fase met Charlie in bed lag samen met een zo geheten birth playlist van Nina Pierson. Mega zweverig maar ik gaf mij er helemaal aan over en het moment dat ik heb genomen in gedachte echt bewust “afscheid” heb genomen van de “buik” dat was echt heel mooi en fijn en zeker nodig geweest.
Mees is met 4500 gram kerngezond ter wereld gebracht, thuis, in ons eerste huisje in Amsterdam op zondag ochtend 06:21 op 5 juli 2020. Hij doet het super goed, het is een pracht kereltje, ik wist niet dat ik zo veel lol zou kunnen hebben in het moeder zijn. Ondertussen zijn we verhuisd naar Hoorn en valt alles op z’n plek.
Ik hoop door dit te delen andere aanstaande moeders met angsten net zo veel hoop te kunnen geven als dat mij heeft gedaan met het lezen van positieve ervaringen.
Veel liefs,
Mariëlle Slooten