Over het voelen van trots, kracht en een positieve ervaring na een ‘niet perfecte’ bevalling

‘Lisa (28 jaar) is partner van Koen. Zij navigeert het thuisblijfmoederschap met zoontje Toby (1 jaar) en een kindje onderweg (verwacht in maart 2021).’

Informatie vooraf

Tijdens mijn zwangerschap heb ik een eendaagse bevalcursus gevolgd, online een hypnobirthing cursus samengesteld en veel positieve bevalverhalen gelezen. Direct vanaf het begin wist ik dat mijn lichaam goed zwanger zou zijn en sterk genoeg was voor de bevalling. Maar met 26 weken werd ik voor het eerst bang dat de bevalling die ik me had voorgesteld niet zou uitkomen. Ik werd opgenomen met een alvleesklierontsteking en heb 8 dagen in het ziekenhuis gelegen met een morfine infuus. Ik lag op de gynaecologie afdeling dus dagelijks werd de baby gecontroleerd. Met hem ging alles goed en leek hij geen last te hebben van alles wat er in mijn lichaam gebeurde. Na 8 dagen mocht ik weer naar huis met de mededeling dat mijn prenatale zorg door het ziekenhuis werd overgenomen. Eerlijk gezegd was ik daar niet blij mee, bang dat ik een nummer werd zonder dat er naar persoonlijke voorkeuren en wensen werd gekeken.

Gelukkig mocht ik na de afspraak met 34 weken terug naar de verloskundigen en wat was ik blij! Ik had weer de hoop voor een bevalling met het geboorteteam dat ik voor ogen had. Maar na een afspraak bij de verloskundige was het weer raak. Met 36+6 werd ik weer opgenomen met een koliekaanval. Na een nachtje slapen werd in de ochtend medegedeeld door de dienstdoende arts-in-opleiding dat ze mij wilden gaan inleiden. Helemaal uit het niets. De reden: de verwachte grootte van de baby n.a.v. de ziekenhuisecho’s en de onzekerheid van de galstenen (de veroorzakers van de koliekaanvallen en alvleesklierontsteking). Alleen de baby deed het goed en had nergens last van. Voor de grootte was ik niet bang, al probeerden ze me daar wel bang voor te maken. De andere reden werd niet toegelicht. Wij hadden uitleg nodig, meer informatie, want de beslissing om opeens te gaan inleiden, terwijl dat 37 weken lang niet ter sprake kwam, moet wel goed voelen en een logische stap zijn. Dat werd het niet en het gesprek liep uit tot een hevige discussie. Wij besloten om het ziekenhuis te verlaten met een afspraak bij de supervisor en met mijn eigen verloskundige om alles te bespreken.

Met 39 weken had ik de afspraak met de supervisor en werd de situatie beter uitgelegd. Ik ben blij dat ik het nog 2 weken heb kunnen rekken en blijkbaar was de nood niet zo hoog anders was dat nooit gelukt. Met een beter gevoel verlieten we het ziekenhuis en hadden we toegezegd dat ik over een paar dagen ingeleid zou worden. De dagen gebruikte ik om mezelf te informeren over inleidingen: de verschillende methodes, manieren om er toch een positieve bevalling van te maken en bevalverhalen van anderen. Helaas waren er veel meer negatieve ervaringen te vinden dan positieve. Gelukkig is het internet groot en heb ik twee video’s gevonden van vrouwen maar helaas waren zij Amerikaans en kon ik me niet volledig inleven in hun verhaal. De avond ervoor bekeek ik nog eens de belangrijkste hynpobirthing video’s en instrueerde ik mijn vriend hoe hij mij het beste kon ondersteunen.

Mijn positieve inleiding

Die nacht sliep ik slecht en om 5:00 was ik klaarwakker. Anderhalf uur later zou het beginnen. Ik checkte of we alles hadden ingepakt en met goede moed verlieten wij ons huis voor het laatst met een baby in mijn buik. De middag ervoor werd er een ballonkatheter geplaatst maar deze viel er direct weer uit. Ik zat toen op 2 cm ontsluiting en na de CTG na aankomst werd mijn ontsluiting nog een keer gecheckt: 3 cm met een ietwat verstreken baarmoedermond. De tijd om echt te beginnen was aangebroken. Ze prikten 4x het infuus mis, maar ik kon dat gelukkig goed wegademen zodat mijn lichaam niet op spanning ging. Nadat het infuus met synthetische oxytocine was aangesloten werden mijn vliezen gebroken. Dit was om 8:30.

Ik zat aangesloten aan het CTG-apparaat maar ik kon wel op de bevalbal zitten naast het bed. Mijn vriend en ik deden een aantal spelletjes UNO en keken wat filmpjes online terwijl het ziekenhuispersoneel om het half uur binnen kwam om het infuus hoger te zetten. “Er was nog geen activiteit te zien”. Om 11:15 zag mijn vriend (IC verpleegkundige) dat het infuus wel aanstond maar het kraantje niet open. Dus belden we de verpleegster om het te melden. Het kraantje werd opengedraaid en het infuus begon te lopen, maar de dosis werd niet teruggedraaid. Eerlijk gezegd konden we wel lachen om het gepruts. Het paste precies in het plaatje dat al werd gevormd sinds mijn eerste ziekenhuisopname. Om 12:00 begonnen de weeën maar ik kon tussendoor nog UNO spelen. Een uur later was dat al anders en zat ik te wiegen op de bevalbal en sloot ik mezelf helemaal af van de buitenwereld. Ik visualiseerde mijn ademhaling als een bloem die open en dicht ging, ook telde ik in mijn hoofd mee in het begin. 4 seconden in, 8 seconden uit. Of 3 om 6 als mijn astma even in de weg zat. De ademhaling ging op een gegeven moment vanzelf, ook omdat ik dat tijdens mijn zwangerschap al vaker had geoefend. De visualisatie heb ik de hele bevalling volgehouden. Vaak was het een bloem, soms een golf die steeds groter werd en daarna omslaat en verdwijnt. Een wee is een golf die nooit meer terugkomt.

Door het hele debacle met de arts-in-opleiding stond in mijn dossier dat wij duidelijke communicatie nodig hadden. Al het personeel moest hun stappen uitleggen en er werd toestemming gevraagd om toe te treden in mijn bevalbubbel. De arts-in-opleiding was degene die mijn vliezen brak. Achteraf gezien was het goed dat zij er aan het begin bij was, want zo is onze “relatie” hersteld. De supervisor kwam voordat er officieel werd gestart een keer binnen om haar gezicht te laten zien en de “baas” van de afdeling die die dag alleen spreekuur had kwam ook langs om ons succes te wensen. Tijdens de dienstoverdracht werden de nieuwe gezichten voorgesteld. Al heb ik dat niet bewust meekregen. Communicatie ging goed en dat ik een groot onderdeel geweest waarom ik het gevoel kreeg dat ik niet meer een nummer was maar echt een mens. Al die andere gezichten maakten mij niet uit. Ik had verwacht dat ik daar last van zou hebben, maar omdat ik zo in mijn bubbel zat én omdat we bijna volledig alleen gelaten zijn, was het geen probleem.

Om half 3 werd ik weer gecontroleerd en moest ik van m’n handen en knieën naar m’n rug. Ik had al die tijd rugweeën. Op deze manier kon mijn vriend tegendruk geven en dat was heel fijn. Daardoor waren de weeën dragelijk. Maar op mijn rug verplaatsten de weeën naar mijn buik en dat vond ik totaal niet prettig. Ik zat op 5 cm. Dat bleek gezegd te worden maar ook dat heb ik niet gehoord. Ik ben zo blij dat met de notities van mijn vriend! Toen de arts de CTG weer goed had gepositioneerd ging ik weer leunen over de bedrand. Mijn heupen wiegden, ik visualiseerde en mijn vriend heeft zijn onderarmen en polsen hard laten werken.De tijd vloog voorbij. Elke wee kwam op, werd even intens en zwakte daarna weer af. Mijn adem was normaal tussen de weeën door en de bloem was aanwezig tijdens een wee. Ik was bezig met mijn lichaam, mijn kracht en mijn doel: bevallen voordat de dag voorbij was en zonder pijnmedicatie. Ik had vertrouwen in mezelf.

Toen volgde het zwaarste moment van de hele bevalling. Ik kreeg een weeënstorm én de CTG registreerde mijn zoon’s hartslag en mijn weeën niet terwijl ik op mijn knieën zat. Ik moest voor minimaal een half uur op mijn rug om te controleren of hij het nog goedmaakte. Dat half uur werd anderhalf uur (al vloog nu ook de tijd voorbij). Wel werden de weeën ondragelijk op mijn rug. Mijn vriend kon geen tegendruk geven, visualiseren lukte me niet meer en ook schoot mijn ademhaling soms richting hyperventilatie. Vriendlief begon mij voor het eerst hardop te coachen. Hij telde mijn ademhaling voor me. Zo kon ik me focussen op de golven en hoefde ik alleen te luisteren naar zijn instructies. Ik liet hem nu voor het eerst bewust toe in mijn bubbel en vanaf dat moment hebben we de hele bevalling samengedaan. Hij telde, ik ademde. Na anderhalf uur was ik er klaar me en zei dat hij de verpleging moest bellen. Als ik niks of weinig was opgeschoten qua ontsluiting zou ik een ruggenprikken willen. Het was geen probleem dat ik dan mijn idee van zonder pijnstilling zou moeten aanpassen, want als het nog heel veel langer zou duren zou ik het niet vol kunnen houden en zou ik niet kunnen genieten van de rest van de bevalling.

De verpleging kwam binnen voordat mijn vriend op de bel had gedrukt. Ze kwam mijn infuus terugdraaien door de hoeveelheid weeën die zij zagen op hun scherm. Na anderhalf uur pas! Maar oké. Ze keek daarna naar me en vroeg: “was dat een perswee?”. Hoe moet ik weten wat een perswee is, dacht ik bij mezelf. Ik had mezelf helemaal overgegeven aan de weeëen en was totaal niet bezig of deze nu anders aanvoelden. Ze bleef nog een wee wachten en belden toen direct de arts. Die moest nu komen want ik had persweeën. De gynaecoloog kwam binnen gehaast met een co-assistent (dat vond ik prima, diegene moet het ook leren) en ging aan het uiteinde van mijn bed zitten. Het was kwart over 5 en ik zat op volledige ontsluiting dankzij de weeënstorm. Ik mocht luisteren naar mijn lichaam en persen wanneer mijn lichaam dat aangaf. Na twee keer persen schoot de hartslag van mijn zoon de verkeerde kant op en moest ik even rusten. Makkelijker gezegd dan gedaan want mijn lichaam duwde zelf mijn baby naar beneden. Ik liet mijn lichaam haar werk doen zonder actief mee te duwen. De arts vroeg mij op een gegeven moment of ik wilde voelen en ze stuurde mijn hand naar beneden. Daar voelde ik de haartjes op zijn hoofd. Het is moeilijk te omschrijven welke emoties toen in mij naar boven kwamen. Trost omdat ik er bijna was. Ongeloof omdat het bijna zo ver was. Liefde omdat het meest bijzondere moment van ons leven binnen handbereik was. Ik raad echt iedereen aan om een keer zelf te voelen. De reis die je nog moet afleggen wordt zo beter gevormd want een extra zintuig geeft aan dat je dichtbij bent.

Al met al duurde de persfase een uur. Er werd mij gezegd dat ik bij de volgende wee niet mee moest persen en even het hoofd moest laten staan. Dit werd verteld maar dat heb ik niet gehoord. Dus de volgende wee deden mijn lichaam en ik gewoon ons ding en vloog mijn zoon de wereld in. Hij zette het op een huilen en werd op mijn onderbuik geplaatst. Hij had een hele korte navelstreng en kon niet hoger liggen. De arts bood aan om hem even om hoog te houden zodat ik hem kon zien maar dat wees ik af. Ik moest bijkomen, landen en terugkomen in de realiteit. Het was mij gelukt. Ik had een kind gebaard. Mijn lichaam was krachtig en sterk geweest. Nu mocht ze even haar tijd nemen om te rusten voordat het werk weer begon. Na een paar minuten werd de navelstreng doorgeknipt. Liever had ik de navelstreng helemaal laten uitkloppen, maar ik wilde ook graag mijn zoon ontmoeten en mezelf bevrijden van de ongemakkelijke houding. Mijn vriend knipte de dunne navelstreng door en ik kon eigenlijk mijn zoon bestuderen. Met zijn drieën vormden we weer een bubbel. Een uur lang lag hij vredig op mijn borst terwijl de placenta werd geboren en ik werd gehecht. Tijdens dat huid-op-huid moment leegde meneer 5 keer zijn darmen over mij heen en was ik ondertussen zwartgroen van het meconium. Na de vijfde keer ging ik douchen en bleef mijn vriend bij onze zoon die zijn checks kreeg en werd aangekleed. Het personeel vertrok weer, ik ging rusten en vriendlief deed huid-op-huid met Toby en liet familie weten dat hij was geboren. Na een paar uur, midden in de nacht, mochten we naar huis en begon het avontuur als nieuw gezin.

Was het een perfecte bevalling? Nee, zeker niet. Ik had me dingen anders voorgesteld en het medisch personeel heeft voldoende blunders gemaakt. Maar ik geloof echt dat de ademhalingsoefeningen, visualisaties en affirmations een grote rol hebben gespeeld om ondanks alles toch een positieve ervaring te voelen. Had ik dingen anders gezien? Ja zeker. Hadden er dingen beter gekund? Echt wel. Maar het belangrijkste is dat ik mezelf krachtig heb gevoeld. Mijn lichaam heeft hard gewerkt en ik ben trots. Het voelt niet alsof ik de inleiding heb overleefd zoals veel vrouwen schrijven. Ik heb het ervaren, mezelf laten leiden en zelf de controle weer teruggenomen. Ik heb mezelf voorbereid en vanaf het begin vertrouwen in mezelf gehad. Voor angst was er geen ruimte, alleen maar voor de waarheid, communicatie, liefde en vertrouwen. Op dit moment ben ik 25 weken zwanger van ons tweede kindje. Ik heb zin in de bevalling want ik weet dat ik het kan, hoe het ook gaat lopen. Mijn lichaam weet precies wat het moet doen en ik ook.