Van dierenarts, naar bevalbad naar ziekenhuis
Lizzy Verhage, 30 jaar, is mama van Loe (2018) en Moos( 2016) en partner van Joris. Daarnaast was zij oprichter van Van Wens tot Baby en verloskundige. Nu is ze basisschooljuf en heeft haar mooie bedrijf overgedragen. Ze schrijft in deze blogpost over de ervaring bij haar eerste bevalling in 2016.
Het is 25 oktober 2016, als ik om 15.55 uur de meneer gedag zeg die net onze haan heeft opgehaald. Nu denk je misschien, wat heeft het ophalen van een haan met je bevalling te maken? Nou, waarschijnlijk niets. Maar ik maak sinds die tijd de grap dat ik, na weken lang om 5 uur gewekt te zijn door gekraai, zo opgelucht was dat hij ging verhuizen dat ik er spontaan weeën van kreeg. Om 16 uur voelde ik namelijk een kramp in mijn buik, die ik nog niet eerder gevoeld had. Ik dacht absoluut niet meteen aan de bevalling. Ik was op dat moment 38 weken zwanger en was er (nog steeds) van overtuigd dat ons kindje pas na 40 weken zou komen. Maar een half uurtje en een stuk of 5 van deze krampen later, leek het me toch verstandig wat laatste voorbereidingen te gaan treffen. Mijn baby zou natuurlijk niet voor 40 weken komen (ik was hier inmiddels al iets minder van overtuigd) maar vond het wel een prettig idee de handschoenen in huis te hebben die nodig zijn voor een badbevalling. Deze had ik besteld, maar waren nog niet bezorgd.
Ik besloot naar de dierenarts om de hoek te fietsen. Even vragen of hij een paar lange handschoenen (die oa gebruikt worden bij koeien) ter overname had. De dierenarts had een druk spreekuur, dus ik heb een minuut of 15 in de wachtkamer gezeten tot hij tijd had. Ondertussen weer 3-4 ‘krampen’ zo onopvallend mogelijk wegzuchtend. Geen handschoenen helaas! Snel naar huis en onder de douche was mijn gedachte. Even ontspannen en ’testen’ of deze krampen nu serieuze vormen aannamen, of dat ik gewoon na 40 weken zou gaan bevallen. Voor ik onder de douche stapte rond 17.15 uur toch even mijn partner Joris geappt.
“Lief, heb krampen elke 4 minuten. Ga nu douchen. Je hoeft niet naar huis te komen hoor. Ik weet nog niet of het wat is. xx”
Ik vond de weeën pijnlijk ,maar kon ze wel goed opvangen. De warmte van de douche werkt voor mij heel fijn! Toen Joris om 17.45 uur thuis kwam, had ik weeën (ja, toen kon ik ze wel zo noemen) elke 2-3 minuten. Ik was heel blij dat Joris er was, maar werd door zijn thuiskomst even uit mijn ‘bevalbubbel’ gehaald. De pijn van de weeën overviel mij toen. En ook het besef dat ons kindje dus echt twee weken eerder geboren zou gaan worden. Ik weet nog dat ik zei “als het nog heviger wordt wil ik een ruggenprik”. En dat Joris toen antwoordde: “Ja? Nu al? Het is toch pas net begonnen?”. Voor hem, en voor mij trouwens ook, was de bevalling pas net begonnen…
Gelukkig vond ik mijn focus snel terug en kon ik de weeën weer goed opvangen. Joris begon ondertussen met het opblazen en vullen van het bevalbad, want ik wilde graag in bad bevallen. Ondertussen belde ik mijn (collega) verloskundige Olga, om te vertellen dat mijn bevalling begonnen was. Ik vroeg haar of ze straks even langs wilde komen. Ergens was ik toch nog een beetje bang dat ik ‘pas’ 1 centimeter ontsluiting zou hebben als ze zou komen. Ze hoefde van mij daarom geen haast te maken met haar bezoek.
“Liz, je weet dat we nu 5 minuten aan het bellen zijn en ik je al 2 weeën weg heb horen puffen? Ik kom er nu wel even aan” zei ze aan de telefoon. Niet veel later arriveerde ze bij ons huis.
Ik bleek toen, ongeveer 2,5 uur-3 uur na de eerste kramp, al 6 cm ontsluiting te hebben! De druk van de weeën op mijn baarmoedermond vond ik heel vervelend. Ik had hierdoor sterk het gevoel dat ik mijn vliezen gebroken wilde hebben. Olga prikte mijn vliezen door en dat gaf mij inderdaad veel verlichting. Om 19.50 uur was mijn bevalbad eindelijk gereed! Wat een enorm fijn gevoel was het warme water! Tussen de weeën door dreef ik op mijn rug in het water en tijdens de weeën zat ik op mijn knieën en leunde ik met mijn hoofd en armen op de badrand. Ik vond dit echt een heel fijne ervaring en het gaf de verlichting die ik me had voorgesteld. Al kort nadat ik in bad gestapt was kreeg ik persdrang en om 20 uur kon ik beginnen met persen.
Ook tijdens het persen vond ik het fijn om op mijn knieën te zitten en met mijn armen op de rand van het bad te leunen. Ik had het gevoel dat ik veel controle had en dat deze verticale houding mij ook goed hielp om richting te geven in waar ik naar toe moest persen. Ik werd heel fijn begeleid door Joris, verloskundige Olga en ook door kraamverzorgster Anne die inmiddels gearriveerd was. Mijn zusje was er ook bij en had de rol van bevalfotograaf op zich genomen. Het was een fijn geboorteteam! Rustig, lieten mij mijn gang gaan en hebben geen moment voor afleiding gezorgd.
Ik schreef al eerder dat ik mij overvallen voelde door het starten van de bevalling bij 38 weken en de snelheid waarop het verliep. Mijn kindje voelde dit waarschijnlijk hetzelfde. Na 20 minuten persen daalde zijn harttonen en Olga vond het niet langer verantwoord om op deze manier door te persen. Ik ben toen uit bad gegaan en op mijn zij in bed gaan liggen. Ook toen herstelde de harttonen van onze baby niet voldoende. De situatie was niet acuut zorgelijk, maar het leek wel beter ons kindje met een hartfilmpje (CTG) in de gaten te houden in het ziekenhuis. De ambulance werd gebeld en arriveerde snel. Ik kreeg van de verpleegkundige de strikte opdracht NIET te persen onderweg. Maar geloof mij (en veel vrouwen die al bevallen zijn zullen dit herkennen), dat was NIET mogelijk. Stiekem perste ik tijdens de persweeën het ergste drukgevoel weg in de ambulance.
In het Dijklanderziekenhuis aangekomen was het hartfilmpje acceptabel en het MBO (bloedonderzoek vanuit het hoofdje van de baby, om de zuurgraad en daarmee de conditie van het kindje te bepalen) prima. Na nogmaals 20 minuten persen en zonder verdere hulp, werd onze zoon Moos geboren om 21:21 uur. Onder leiding van Olga, onder supervisie van de gynaecoloog en de verloskundige van het ziekenhuis. Een alert mannetje, met een bosje donkere haren en een gewicht van 3410 gram! En ik kan nu schrijven dat ik intens blij, verliefd en gelukkig was toen hij geboren werd, maar dat was ik niet. Ik moest echt even bijkomen van het besef dat er om 15,55 uur nog niets aan de hand was en dat er een paar uur later, twee weken eerder dan IK ‘gepland’ had, een baby’tje op mijn borst lag. Maar met de liefde, de blijheid en het geluk is het helemaal goed gekomen hoor! Soms is die roze wolk er nou eenmaal meteen en soms komt hij wat later…
Ik ben heel blij met het beloop van de bevalling en kijk er heel goed op terug! Natuurlijk was het jammer dat het niet thuis ‘ gelukt’ is, maar het was goed zo. Ik vertrouwde op het oordeel van mijn collega, naast dat ik zelf ook hoorde dat de harttonen van onze Moos thuis niet goed klonken. Toen het gebeurde, kon ik me er goed aan overgeven en het heeft zeker niet tot een vervelende ervaring geleid. Ik heb trouwens nooit zorgen gehad om Moos zijn gezondheid tijdens het laatste stuk van de bevalling. Ik had heel erg sterk het gevoel: “het overvalt mij allemaal even maar hem ook”.
Leerpunten van deze ervaring? Als er nog een kindje mag komen zou ik mij beter voorbereiden.. Meer rust vooraf en spullen klaarzetten, Ik zou er dan niet vanuit gaan dat een baby pas komt wanneer ik daar klaar voor ben. En ik zou willen dat Joris meer tijd heeft om mij te steunen. Om het meer een proces van ons samen te laten zijn. De eerste 2 uur van de bevalling was hij er niet bij, omdat ik hem niet had gevraagd te komen. Toen hij thuiskwam is hij continue bezig geweest met het klaarzetten van het bevalbad en een bed. Toen hij om 19.45 uur klaar was, had ik al bijna volledige ontsluiting. Dat hebben we allebei als jammer ervaren. Hij had mij meer willen steunen en meer aandacht voor de bevalling willen hebben, in plaats van voor alles wat er omheen moest gebeuren. Maar, al doende leert men…
